Odcinek 1

    Zwariowałam! Rozważam zgodę! Nie mogę tego zrobić. Nie po tym wszystkim. Za dużo się stało Andreas.
-Andreas... Ja nie mogę.. Ja nie umiem- dukam cicho w twoim kierunku. Nie widzę twojej reakcji, mój wzrok utkwiony jest w drzwiach szkoły. Nic ciekawego, ale wolę ich nudę niż twój błękit nieba w spojrzeniu. Gdybyś wiedział ile dla mnie znaczysz, po mimo tego wszystkiego. Po mimo.
-Jasne, rozumiem. To cześć-odchodzisz i znów zostaje sama. Chciałabym Cię zatrzymać, ale gdzieś w środku pulsuje ból za to co kiedyś zrobiłeś. Powinnam Ci wybaczyć. I to zrobiłam. Ale nie zapomnę nigdy.
Podążam twoim śladem i kieruje się w stronę szkolnych drzwi. Oboje zmniejszamy odległość od nich z każdym krokiem. Moje są szybsze więc gdy pokonujesz pierwszy stopień schodów  niemalże dobijam twarzą do twoich pleców. Na szczęście nie poczułeś mojej "bliskości". A może mi się wydawało, bo gdy stajesz przed samymi drzwiami nagle odwracasz się do mnie przodem i łapiesz za ramiona. Przytulasz mnie do siebie i szepczesz do ucha ciche "Proszę, wybacz mi. Chcę być twoim przyjacielem, nie wrogiem. Wiem, że .." przerywam Ci odsuwając się jak najdalej to możliwe. Niestety zapomniałam o oczywistości. Jesteśmy na schodach, cofając się nie wyczuwam więc gruntu i automatycznie tracę równowagę. Upadam na chłodny beton zbierając okładkę po plecach od dwóch wcześniejszych stopni. Moja świadomość odbiera jeszcze twój zrozpaczony krzyk, a potem zatapia się w pustkę nicości. Nie jestem już w stanie nic powiedzieć, moje oczy widzą ciemność, nic nie czuje ani nie słyszę...
   Pierwsze spojrzenie i jeden obraz. Szybko zamykam z powrotem oczy i zagłębiam się w pytanie. Gdzie ja jestem? Białe ściany, białe szafki, białe łóżko i dużo kabelków. Coś mi to przypomina. Może jak wytężę pamięć uda mi się rozpoznać gdzie leże. Zanim jednak mogę pogrzebać w zakamarkach umysłu, słyszę twój szept. I wszystko już wiem. Jestem w szpitalu. Po upadku! Gdy mnie przytulałeś... O nie co ja zrobiłam? Jak mogłam być taka głupia?  Podczas gdy ja bezustannie zadaje sobie te pytania, ty nadal szepczesz. I wciąż to samo i wciąż " Wybacz proszę, błagam wybacz". Zacięta płyta, ciągle to samo i to samo. Muszę Cię z tego zwolnić.
-Dawno Ci wybaczyłam, a to dzisiejsze tego nie wymaga- mruczę cicho otwierając oczy. Znów biel napływa na mnie z wszystkich stron, ale gdy tylko odwracam głowę dostrzegam twoją postać. Przestajesz powtarzać o wybaczeniu i ocierasz szybko oczy. Zastanawia mnie co w nich było skoro chcesz to przede mną kryć. Łzy? To niedorzeczne, nie płakałbyś nade mną. Nawet z poczucia winy.
-Nareszcie się obudziłaś- słyszę twój dławiący głos. Nie to nie może być prawda. Nie chcę widzieć twojej łzy. To złudzenie. Andreasie Wellinger chłopaki nie płaczą. Na pewno nie nade mną, zwłaszcza nade mną
-Ile?- cicho rzucam. Już wiem, że to nie dzisiaj spadłam.
-Miesiąc- odpowiadasz cicho, niemalże niesłyszalnie. Z mojego gardła wydobywa się zduszony krzyk. Miesiąc?! Nie wierzę, nie mogę tu leżeć aż tyle czasu!